برادران میاز با خلق بوم هایی در قطع بزرگ با استفاده از اسپری رنگ به روشی بدیع و بی مانند، تفسیری به کل جدید از پرتره ارایٔه می دهند. مجموعۀ «اساتیدِ» آنها بر شخصیت های تاریخی و برجستۀ دورۀ بازگشت پادشاهی انگلستان تمرکز دارد، در حالیکه در صدد مواجه ای نو با این آثار است.
به گفتۀ این دو برادر، «می خواهیم تجربۀ بصری را در اختیار مخاطب قرار دهیم که هوشیاری اش را تحریک سازد و او را وادار به بازشناسی و مرزبندیِ دوبارۀ محدودیت هایِ ادارکی اش کند.» آنها در اشاره به سوژه های شبح وار خود که با گردی از رنگ پوشیده شده اند از اصطلاح «پادماده» استفاده می کنند. در حقیقت استفاده از اسپری رنگ بیانگر آن است که «ما، بعنوان انسان، متشکل از بی نهایت ذره در یک تحول مستمر هستیم.» کاربرد اسپریِ رنگ حالتی محو و مات ایجاد می کند که بیانگر کار این دو برادر است. «با زدودن مادیت خط، به تعلیق بنیادینی از تصویر دست می یابیم که این امر هر گونه واکنشِ بی درنگی را کنار می زد و تماشاگر را وا می دارد تا در عوض رمزگردانیِ اطلاعاتِ بصریِ شخصی، تداعی های ذهنی خود را بکاربندد.»
برادران میاز شیوۀ بسیاری خاصی برای هنرشان دارند. عناصر سبکی در آثار این دو برادر دوشقه می شوند و هر چه بیشتر به استقرار مفاهیم گذرایی و فراروندگی تأکید می کنند. نقاشی های برادران میاز از پرتره های بزرگِ تکرار شونده، از رخساره هایی شبح مانند تشکیل شده که به سختی قابل رؤیت هستند.
این آثار اثیری بی شک چیزی را در ما بر می انگیزانند و بر واقعیت گذرای ما و تقاطعی که «هستی» نام دارد صحه می گذارند. در آثار این دو برادر، ایده های دیگر بسیاری پیرامون ادراک و تفاوت شگرفت نحوۀ ادارک از فردی به فرد دیگر به میان کشیده می شوند. با دیدنِ این پرتره ها، هر تماشاگری آنچه خود می خواهد یا نیاز دارد را می بیند، که ممکن است شخصیتی تاریخی باشد یا فردی که آن را می شناسد و بدین گونه هر فرد تداعی ها و ادارکات خود را بر این بوم هایِ تار پیش می افکند. برادران میاز به تماشاگر نمی گویند که چه ببینند، به چه فکر کنند، یا چه حسی داشته باشند، بلکه این خود تماشاگر است که باید به تفسیری از اثرهنری فرارویش دست یابد.