یکی از مشهورترین هنرمندانِ تصویرگر کودکان، ماری کاسات، هنرمند آمریکایی است که در پاریس کار می کرد.
هنگامیکه کاسات این نقاشی را در هشتمین و آخرین نمایشگاه امپرسیونیسم در سال ۱۸۸۶ بنمایش گذاشت، شهرتش در مقام نقاش مادران و کودکان به خوبی تثبیت شده بود. منتقدان برای مدت ها در خصوصِ توانایی او در ترسیم سوژه ها بشکلی ظریف و در عین حال غیر احساسی سخن رانده بودند: «وای خدای من! این بچه ها! چگونه این پرتره ها بارها و بارها مو را بر تن آدمی راست می کند! تمام خیل بزرگ نقاشانِ خام دستِ انگلیسی و فرانسوی آنها در حالاتی احمقانه و پرتکلف نقاشی کرده اند! برای نخسین بار، به لطف آثار ماری کاسات، پیکره های این کودکانِ مسحور کننده، این مناظر آرام و بورژوازی را می بینیم که با گونه ای حساسیت ظریف که آدمی را به کل مفتون خود می سازد کشیده شده اند.
تمرکز کاسات تنها بر دامنۀ محدودی از سوژه ها به او امکانِ تجربه کردنِ توامانِ عناصر صوری و کیفیات نقاشانۀ یک اثر هنری را داد. علاقۀ او به گراورهای ژاپنی و روند کار چاپ را میتوان در بسیاری از آثار او پس از ۱۸۸۳، شامل «کودکانی که در ساحل بازی می کنند» مشاهده کرد. در این اثر، کاسات با دقت تمام منظره ای را برش زده، قاب تصویر را به جلو غلتانیده، و از شمار اشیاء پس زمینه کاسته است تا توجه را به دو دختر بچه ای که مشغول شن بازی هستند جلب کند. این کودکان غرق در بازی، تجسم رویکرد واقع بینانه ای هستند که در هنر و ادبیات آن زمان رایج بود.
جنبه های گوناگون این نقاشی بطور ضمنی اشاره ای نوستالژیک به خواهر محبوب کاسات، لیدیا، دارد که در ۱۸۸۲ جان سپرد. کاسات که در اثر مرگ لیدیا به شدت آشفته بود، برای شش ماه دست از نقاشی کردن کشیدن. کاسات بدون آنکه بطور مشخص هویت دختربچه ها را آشکار سازد، آنها را در حالتی بتصویر درآورده که دلالت بر خویشاوند بودن آن دو دارد. دختربچه ها که مشغول بازی با هم هستند از حضور یکدیگر در آرامش و راحتی بسر می برند. کاسات با قرار دادنِ این دو دختر بچه در کنار یکدیگر در لباس هایی تقریبا یک شکل بطور همزمان ارتباطی ترکیبی و روانشناختی میان آن دو برقرار ساخته است.
مترجم: علیرضا پرخو
