تابلوی آنجلوس از ژان فرانسوا میله ۱۸۵۹ (تصویر اول) و سالوادور دالی ۱۹۳۵ (تصویر دوم)
میله در مزرعه ای بزرگ شد که الهام بخش نقاشی ها و شخصیتهای اثارش بود. او به ویژه در برابر سختی ها و رنج های کارگران روستایی حساسیت نشان میداد و به همین دلیل در نقاشی های خود آنها را شکوهمندانه به تصویر می کشید.
در تابلوی آنجلوس هنرمند، زن و شوهری دروگر سیب زمینی را در میان منظره ی روستایی آرامی به ما نشان میدهد که در حال دعا کردن هستند.
در جلوی تصویر کاراکترهایی را می بینیم که ابزار کارشان را در گوشه ای رها کرده اند و در پس زمینه نقاشی می توان شبح یک کلیسا را مشاهده کرد. بر طبق گفته خود میله، خاطرات کودکیش الهام بخش این اثر بوده است: وقتی او و اعضای خانواده اش در مزارع کار می کردند، هر بار که صدای زنگ های کلیسا را می شنیدند، مادربزرگشان آنها را به استراحت کردن برای دعای آنجلوس فرا می خواند.
با وجودی که در ابتدا به نظر می رسد این نقاشی تنها منظره ای دلنشین به ما نشان می دهد اما واکنشهای بسیاری را بر انگیخت. ابتدا نقاشی با نیت سیاسی دیده شد و آنها میله را به دلیل همبستگی با طبقه کارگر به سوسیالیست محکوم کردند. برخی دیگر ادعا می کردند که اثر دارای معنای مذهبی است. اما میله به کلیسا نمی رفت و به دین علاقه ای نداشت پس به سختی بتوان این معنی را از کار برداشت کرد.
سالوادور دالی وقتی این نقاشی برای اولین بار دید، تصمیم می گیرد نقاش شود. اسپانیایی ها با وسواسشان، نظریه ای را مطرح کردند که هیچکش تصور نمی کرد: این زوج در حال دفن پسری مرده بودند و به همین دلیل نقاشی صحنه ای از یک تشیع جنازه را نشان میدهد. او چنان بر این امر اصرار داشت که لوور سرانجام موافقت خود را برای انجام تست های مربوط به نقاشی اعلام کرد. پس از آنالیز اشعه ایکس روی بوم، در زیر رنگ نهایی سبد، آنها چهره ای شبیه به تابوت کوچک پیدا کردند که تیٔوری دالی را تأیید می کند. گمانه زنی می شود که میله ابتدا تحت تاثیر نقاشی گوستاو کوربه (خاک سپاری در اورنان ۱۸۵۰) به دنبال نشان دادن صحنه ای از یک خاک سپاری روستایی بوده است اما بعدها با اضافه کردن کلیسه در انتهای تابلو و پوشاندن تابوت نقاشی را به صحنه ای از دعا خواندن تغییر داده است.
