فوریه، ماه تاریخ سیاه‌پوستان در آمریکا و کاناداست. و به همین دلیل است که در هفته‌های اخیر سایت‌های هنری‌ای که اغلب ورق می‌زنم، بیش‌تر از پیش به هنر هنرمندان سیاه‌پوست پرداخته بودند. جنیفر پکر نقاشی بود که در همان نگاه اول نظرم را جلب کرد. آثار او طبق گفته‌ی خودش در نتیجه‌ی مشاهده، بداهه‌سازی و کمک گرفتن از حافظه شکل گرفته‌اند و در فضایی میان رئالیسم، انتزاع و سمبلیسم در حرکت هستند. شاید سوژه‌های آثارش به فیگور انسان و گل محدود شوند، اما او نقاشی است که طیف گسترده‌ای از فرم‌ها و احساسات را به نمایش می‌گذارد.
در آثار جنیفر پکر وجود هر شخص یا شی کاملا به محیط پیرامون وابسته است. فردی که روی صندلی نشسته یا گلدانی که روی میز گذاشته شده، از فضای اطراف جداناشدنی‌اند. در نقاشی آمرزیده می‌شوند آنان که سوگواری می‌کنند، نمای داخلی یک آپارتمان را می‌بینیم و مردی جوانی که روی کاناپه خوابیده. سوژه در پالتی که رنگ غالبش زرد است غرق شده. اشیا در این اثر (به مانند باقی کارهای هنرمند) برای پکر چیزی فراتر از عناصر تزئینی پرکننده‌ی فضا هستد؛ سمت راست تصویر فن گردانی نقاشی شده که در کنار برهنه بودن سوژه نشان از گرمای طاقت‌فرسای تابستان دارد. برای نقاش عناصر محیطی همانقدر اهمیت دارند که فیگور؛ همانگونه که جنیفر پکر می‌گوید هیچ سلسله مراتبی وجود ندارد.
این رویکرد هنرمند سیاسی است و با منبع الهام اثر تقویت شده است. این نقاشی به کشته شدن برونا تیلور در سال 2015 توسط پلیس، اشاره دارد. عکس‌های خانه‌ی تیلور پس از تیراندازی، جایی که در آن کشته شد، الهام‌بخش اصلی جنیفر پکر بوده است؛ وسایل قربانی، قابلمه‌ها، آلبوم‌های عکس، و پاتختی، که با اصابت گلوله‌ها متلاشی شده‌اند و زندگی‌ای که تنها ردپایی از آن باقی مانده.
دیدگاه‌های سیاسی پکر به تصویرهای فیگورهایش محدود نمی‌شود. در تصویر کردن گل‌ها هم می‌توانیم آن را ببینیم. نامش را صدا بزن کمپینی است که پس از کشته شده سندرا بلَند توسط پلیس در سال 2015 به راه افتاد. این همان نامی است که جنیفر برای این اثر انتخاب کرده است. دسته گلی از رز و زنبق با شکوفه‌هایی رنگ پریده که در تاریکی پس‌زمینه می‌درخشند. این اثر ادای احترامی ماندگار به مرگ بلاند است.
در مقایسه با فیگورهایی که هنرمند تصویر کرده است، گل‌ها بیش‌تر به انتزاع نزدیک می‌شوند و از زبان سرپیچی می‌کنند. پکر در تلاش است این طبیعت بی‌جان‌ها کیفیت انسانی داشته باشند و در نام‌گذاری دو اثر نیز این را شاهد هستیم؛ لاکان1 (18-2016) و لاکان2 (18-2017) دو نقاشی پکر هستند که به یاد نوجوان آمریکایی-آفریقایی، لاکان مک‌دانلد، که به دست پلیس کشته شد، تصویر شده‌اند.
جنیفر پکر می‌گوید که تمایل او به نقاشی از زندگی، کاملا سیاسی است و معتقد است که سوژه‌‍‌هایش سزاوار شنیده شدن و تصویر شدن دقیق و بدون سانسور هستند. زیبایی‌ای که پکر در آثارش به ما نشان می‌دهد همان زیبایی‌ای است که در چیزهای آشنا و صحنه‌های زندگی می‌بینیم؛ جوراب‌های گل گلی رنگارنگ، شلختگی اتاق‌های خواب و هر آن‌چیز دیگری که در فضای داخلی اطراف وجود دارد. با وجود این پکر بیش از هر چیزی نگاه ما را به سمت موارد نادیده گرفته شده هدایت می‌کند.
نویسنده: شهرزاد نقیب